Vandaag was een dag met niet bijzonder veel activiteiten overdag. De ochtend bestond uit muizen verzorgen, een hokjes voorzien van schoon hooi en ze voeden. Het werk begint nu routine te krijgen en ik merk ook dat ik minder hoef te wennen aan de opdrachten die ik krijg. Ik weet nu precies wat ik nu moet doen, ik ben minder afhankelijk van de leidinggevende, Georgia. Toch een goed gevoel.
Ik kan nu echt beginnen met genieten.

Tijdens tea time heb ik besloten dat ik mijn trip naar VicFalls wilde uitstellen. Ik wilde nog geen afscheid nemen van alle mensen die ik hier heb ontmoet. Voorgoed afscheid nemen van mijn nieuwe vrienden en vriendinnen komt nog iets te dichtbij. Dus ik ga de trip verplaatsen, twee dagen later ga ik nu naar VicFalls (zondag) en een dagje langer dan gepland (2 dagen ipv 1). Dus met afscheid nemen van iedereen kan ik nog even wachten, gelukkig. Want ik vind niets verschrikkelijker dan afscheid nemen van iemand.

Mijn middag bestond vooral uit vegen en niks doen. Het hele Diana Centre moest worden geveegd. Het Diana Centre is een deel van Chipangali wat gedoneerd is door Prinses Diana, hier leven alle ‘tamme’ dieren, zoals biggetjes, ganzen, cavia’s etc.
Ik merk dat ik er moet opletten op mijn gezondheid, want ik begin nu ook een beetje uitgedroogd te raken. De zon is hier erg fel, je merkt het aan je hoofd en huid. Super handig voor een mooi kleurtje, maar ook erg verraderlijk. En erg veel tijd en zin om water te drinken hebben we hier ook niet. Gelukkig zijn er veel bomen hier op Chipangali, dus werken in de volle zon komt niet zo vaak voor. Vooral niet nu de hyena kooien af zijn.
Maar uitdroging is dus snel gebeurd hier, Sara en Alix weten er alles van. Zij zijn de afgelopen dagen ontzettend beroerd geweest door uitdroging. Ik wil liever niet de volgende zijn! Goed drinken en zitten in de schaduw dus… Jippie

Later in de middag begint het verdoven van de 3^e en laatste hyena die we in de nieuwe kooien gaan stoppen. De 4^e hyena word binnenkort (YESS) vrijgelaten. Ik hoop dat ik erbij kan zijn! Wanneer ze deze hyena gaan vrijlaten, hangt nog af van de GPS halsbanden die nog geleverd moeten worden vanuit Canada. De banden zouden 4 weken geleden al binnen moeten zijn, maar ja het is en blijft Afrika. Als de banden eenmaal binnen zijn wil Kevin ze eerst testen op 1 van de grote honden, Ringo. Om te kijken of de banden wel goed functioneren. De hyena wordt dan vrijgelaten in de Motopos waar Chipangali meerdere hyena’s, luipaarden etc. heeft vrijgelaten. Ze komen maandelijks terug naar de Motopos om metingen te doen en te kijken hoe de dieren het in het wild doen.

Maar om even terug te komen op onze 3^e hyena, de oudste en meest sociaalste van de 3. Deze werd laat in de middag verdoofd. Precies wanneer ik wilde beginnen met het voorbereiden van de stroopwafels… Omdat ik al 2 andere hyena’s heb meegemaakt heb ik besloten dat ik deze wel kon missen. Ik ben samen met 2 andere meiden begonnen met het maken van de stroopwafels.
Later hebben we te horen gekregen dat alles heel soepel was verlopen, de hyena was rustig in slaap gevallen, gewogen, gevaccineerd en verplaatst naar haar nieuwe verblijf op Chipangali. Nu de hele verhuizing erop zit, moeten de hyena’s eerst nog fatsoenlijk settelen, daarna wil Zoë (een van de leidinggevende van de vrijwilligers van Chipangali) beginnen met het sociaal maken van de hyena’s. Om medische behandelingen makkelijker te laten verlopen willen ze de hyena’s laten wennen aan mensen, omdat het nu toch al niet meer lukt om ze uit te zetten in het wild.

Ik heb dus niet veel bijzonders gemist tijdens het darten van de hyena. Stroopwafels bakken is makkelijker gezegd dan gedaan. De smaak van de stroopwafels was prima, maar ze zagen er totaal niet uit als stroopwafels.
Dit kwam mede doordat we de stroopwafels moesten bakken zonder wafelijzer. We hebben het deeg maar proberen te bakken in een pan met een hete spatel. Alleen alles brandde super snel aan die pan. Het deeg lag er een paar seconden in en het was al zwart, zelfs op het laagste pitje. Daarbij plakte het deeg ook als een malle. Het resultaat: zoete pannekoekjes met stroopwafel smaak.
Het avondeten bestond uit zelfservice. Al het personeel was al naar huis gegaan, zij koken normaal voor ons. Maar dit keer was er blijkbaar een misverstand ontstaan waardoor we zelf onze hamburgers moesten bakken. Geen probleem, want de stroopwafels liepen toch uit en hamburgers bakken is een kleine moeite.
Iedereen vond de stroopwafels ontzettend lekker, alleen we hebben ontzettend veel deeg etc. over!

Na het avondeten: films kijken met Charlotte, Ryan, Cathy, Alix, Sterre en Tipsy de hond. De rest van de vrijwilligersgroep ging uit in Bulawayo met bodyguards. Helaas mochten alleen 18+ vrijwilligers mee… Ik bleef wakker totdat iedereen thuis was, ik was ontzettend benieuwd in wat voor toestand ze thuis zouden komen en hoe ze het hadden gehad.
We keken met zijn allen de film ‘How Do You Know’, GEEN aanrader. Een ontzettend slechte vrouwenfilm waar maar weinig bijzonders in gebeurd.
Na de film heb ik samen gewacht met Ryan en Charlotte totdat de groep thuis kwam. Ze waren allemaal ontzettend vrolijk en hadden het heel erg naar hun zin gehad. Ze werden eerst naar iemands huis gebracht om de ‘bodyguards’ op te halen, daarna door naar een sportbar en daarna door naar de uiteindelijke bestemming The Tin Cup. De hele avond hebben ze met zijn allen niks hoeven te betalen, elke druppel die ze hadden gedronken was gratis.
Sterre was al eerder thuisgekomen en lag al in bed. Ze was eerder mee terug gegaan met Nicky omdat ze zich niet op haar gemak voelde in het huis waar ze als eerste was.