Dag 16 - VicFalls, Croc Cage Diving en Boma

Vandaag begint de dag wat later dan normaal. We ontbijten om 8.30 i.p.v. 7.30. Heeeerlijk zo’n extra uurtje slaap! Na het ontbijt gaan we activiteiten plannen, de Backpackers lodge heeft al onze activiteiten die we wilden doen gereserveerd en gepland zodat we in groepjes alles kunnen doen wat we willen! Ontzettend handig en heel erg makkelijk. Daarbij kregen we ook korting doordat we bepaalde activiteiten konden combineren. Wat een service, heerlijk.
Het programma de komende dagen is erg druk, iedereen heeft in ieder geval 2 tot 3 activiteiten te doen. Ik heb er ontzettend veel zin in!

Als eerste gaan we met zijn allen de Victoria Falls bekijken. Dat waar het nou echt om gaat. We hebben ongeveer een uurtje om de watervallen te bezichtigen, we kunnen alleen lopen langs het deel dat van Zimbabwe is. Het deel van de watervallen dat in Zambia ligt kunnen we niet zien, helaas. Of we zouden daar speciaal een visum voor moeten aanvragen, nou nee…
De watervallen waren fantastisch en ik verbaasde me vooral over de diepte van de kloof tussen ons en het water in. Daarbij verbaasde ik me er ook over hoever de watervallen doorliepen. Niet voor niks dat het zich verspreidt over twee landen! Ook de prachtige regenbogen die we overal konden vinden maakten dit een magische en mysterieuze plek. We liepen door het bos langs de overkant, dus we keken recht tegen de watervallen aan. In dit bos liepen doodgewoon een paar aapjes en antilopen rond, helemaal gewend aan de aanwezigheid van al die toeristen.
We kwamen drijfnat terug door al het opstuivende water. En dit was nog het droogseizoen, laat staan hoe het zou zijn in de zomer, het regenseizoen. Dan zouden we terug zijn gekomen als een stel verzopen katjes… Goede timing dus!
Tijdens de wandeling moesten Sterre en Ik vaak wachten op de fotosessies van Marjolein en Linda. Gelukkig waren ze lang niet zo erg als de talloze japanners met hun mega camera’s die overal rondliepen en van elk drolletje (geen grapje) een foto moesten maken. Hilarisch ook om te zien hoe ze hun geliefde apparaatjes hopeloos probeerden af te schermen van al het water wat op stoof van de watervallen. Techniek en water, het blijft een slechte combinatie.

Na de wandeling langs de Victoria Falls zijn Sterre en ik nog even gestopt voor een lekkere lunch. We vonden een restaurantje bij het souvenir winkeltje van de watervallen. Ontzettend lekkere broodjes, intens pittige salsa saus, relaxed tempo van bereiden en een flirterige ober. Iets wat we nog vaker tegen zijn gekomen in het gebied rond VicFalls.
Na haastig te hebben betaald werden we al opgehaald voor onze volgende activiteit: Croc Cage Diving. Super handig dat we hier werden opgehaald, we hadden de locatie anders nooit zelf kunnen vinden. En heerlijk gezegd ook best geruststellend, want ik had het denk ik niet zo fijn gevonden als ik samen met Sterre alleen op onderzoek zou moeten gaan… Eenmaal op de locatie aangekomen, zag het er toch wat anders uit als ik had gedacht. De krokodillen verbleven in een soort diep, natuurlijk uitziend zwembad met daarnaast een hoog plateau met een felgroene kooi. Na enige voorlichting konden we beginnen! Wetsuit aan en gaan met die banaan! Stiekem vond ik het toch wel ontzettend spannend, maar wat gaaf is dit zeg!
Eenmaal in het water moest ik echt ontzettend aan de kou. We stonden tot onze middel in het water om even te wennen aan de temperatuur en oefenen met ademen. Bij mij ging het allemaal vrij makkelijk, gemakkelijker als ik had verwacht. Gelukkig! Helaas vond Sterre het allemaal wat moeilijker, de kou en het ademen lukte allemaal niet zo. Het duurde even voordat we dus met het complete duiken konden beginnen. Dit ging ook van onze totale tijd af, helaas….
Uiteindelijk ging het allemaal wel goed bij Sterre en konden we beginnen. Het was echt een fantastische ervaring en het voelde helemaal niet alsof we 25 min bezig waren. Ik heb nog even het pootje van de krokodil Bongo geschud. Even kennismaken. De ogen van de krokodillen waren vooral erg mooi vond ik. Het voelde verassend zacht en dat was een van de hoogtepunten van de duik. Verder mochten we de krokodillen ook nog wat voeren met wat vlees aan een stok. Ik kon het natuurlijk niet laten om die krokodil wat moeite te laten doen voor zijn eten, en ik begon een beetje te spelen met de stok. Ontzettend gaaf! En wat een kracht heeft zo’n krokodil.
Als aandenken hebben we een DVD met foto’s en video’s gekregen van de hele ervaring. Heel leuk, en een middag om nooit meer te vergeten. En als het al niet beter kon worden werden we ook nog thuisgebracht, wat een service! Fantastisch geregeld.

Eenmaal aangekomen bij de Backpackers Lodge moesten we nog even wachten op Marjolein en Linda die nog bezig waren met het bungeejumpen van Marjolein. Dit duurde veel langer als verwacht. Dus doodden Sterre en ik de tijd met zonnen, kletsen en lezen. Blijkbaar hadden Marjolein en Linda nog uitgebreid de tijd genomen om nog wat souvenirs te shoppen…
S’avonds gingen we met zijn allen naar restaurant de BOMA. Een restaurant waar je kennis maakt met het echte Afrika. Het was ontzettend gaaf en echt gezellig. De obers waren erg gastvrij en er waren veel souvenirverkopers, gezicht ververs, cocktails makers, kapsters, waarzeggers etc. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Het entertainment bestond uit dansers en drummers. Aan het einde van de avond kreeg het hele restaurant ook nog een lesje djembee spelen! Super gaaf.
Ook het eten was heerlijk, ik heb verschillende gerechten geprobeerd: zwijn, impala, buffel en de mopani worm…. :P
Het was een topavond en we hebben ons allemaal erg vermaakt. Iedereen ging naar huis met nog meer souvenirs en een heerlijk gestilde honger.

We namen een taxi terug naar de Lodge. Er zijn hier overal taxi’s met ontzettend aardige mensen. De avond eindigde met genieten van de wifi. De bedden zijn hier helaas wel slechter dan de bedden van Chipangali, maar wat wil je voor 5 dollar per nacht..! Ook zijn hier beduidend meer muggen dan in Bulawayo. En omdat ik mijn anti-mug spul ben vergeten, werd ik heerlijk lek geprikt. Hopen maar dat er geen malariamug tussen zit… Maar die kans is erg klein J
Ook de sfeer in deze Lodge is veel gezelliger en het is hier lekker warm savonds.
Na wat lezen ben ik gaan slapen. Morgen weer een drukke en spannende dag. Olifant safari!

Dag 15 - No good in goodbye...

Vandaag moet ik afscheid gaan nemen van 4 ontzettend gave mensen. Huilen… Ik word al verdrietig wakker, dus dat beloofd wat voor de rest van de dag.
De ochtend taken: Bryan wil dat ik oud, rottend vlees ga verplaatsen van de slab (waar koeien etc. in stukken worden gesneden voor de carnivoren) naar de dump. Nou als er iets vies is en stinkt dan is dat het wel. Maar hij stelde me voor geen keus dus ik stemde in.
Toen kwam Lala langs en vroeg of ik mee wilde helpen met het schoonmaken van een paar hokken van de kleinere carnivoren. Mijn reddende engel! Die ochtend heb ik alleen een paar drinkbakken/stenen moeten schoon schrobben, prima ochtendje. Vooral als het zo heerlijk weer is als vandaag.

Na tea time moest ik echt afscheid gaan nemen van iedereen… Huilen, huilen, huilen en nog meer huilen. We hebben veel geknuffeld en veel groepsfoto’s gemaakt, met weer een human pyramid. Ik ben meegelopen naar het huis waar de groep met auto’s werd weggebracht naar het vliegveld. Ik ben dus nog zo lang mogelijk bij ze gebleven, had het er nogal moeilijk mee... Het laatste advies wat Naida me meegaf voor de komende week was: ‘Pas op voor de lokale werkers, ze zijn nogal flirterig…’. You don’t say: Ashton had me al aangesproken met de vraag of we een keer konden afspreken na werkuren en de kerel van de souvenirwinkel bleef maar zeggen hoe sterk ik wel niet was…
Nadat ik eindelijk weer rustig was ging ik weer naar Lala om hem verder te helpen. Hij had gelukkig geen hulp meer nodig, want ik was ook totaal niet in de stemming om te werken. En daarbij moest ik al mijn spullen nog gaan pakken voor mijn trip naar de Victoria Falls. Dus ik ben mijn huisje in verdwenen met als opdracht voor de anderen om me te roepen wanneer Bar zou vertrekken. Een Israëlisch meisje wat hier al 5 weken was. Niet gebeurd, niemand heeft me geroepen. Dus ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen, ontzettend jammer. Ik baalde als een stekker…
Gelukkig wel alles klaar voor VicFalls, alleen ik heb er nog steeds geen zin in door al het afscheid nemen.. Ik ga met Marjolein, Linda en Sterre tot woensdag naar de Victoria Falls. 4 Hollandse meisjes alleen op stap in Afrika. Een avontuur op zich.
Na de lunch moest ik mijn waterfles en paspoort nog krijgen van Talana. Daarna moest ik Liz nog te pakken zien te krijgen want zij had mijn busticket naar VicFalls. Liz was nergens te bekennen en ik moest om 13.00 al weg! (lunch is hier van 12 tot 13) KAK. Ik heb 3x heel Chipangali door gekamt voordat ik haar eindelijk had gevonden. Eenmaal in haar huisje aangekomen kunnen we de tickets nergens vinden, die van haarzelf niet en die van mij niet. Naida heeft ze waarschijnlijk mee naar huis genomen… SHITSHITSHIT. Kan ik dan nog wel mee naar VicFalls? Uiteindelijk hebben we besloten dat we het toch maar gingen proberen. Talana zou proberen te regelen dat ik een kopie zou krijgen van mijn boeking.
Onderweg naar de bus zijn we nog weer gestopt bij een ATM en toen door naar de bus. Gelukkig kreeg ik vrij makkelijk een nieuw ticket, en Liz dus ook (zij gaat maandag naar Hwange), yess!
Wachtend op de bus kwamen we Savanne en Lynn nog tegen, zij kwamen net terug van VicFalls. Heel erg leuk dat ik ze toch nog even heb kunnen zien voordat ik vertrok naar VicFalls.
Tijd om te ‘boarden’… Aan boord van een bus… Rare Afrikanen…
Nu waren wij 4en op onszelf aangewezen, spannend! Ik besef nog steeds niet helemaal dat ik weg ga van Chipangali, maar dat besef gaat snel genoeg komen denk ik.
Mijn reis naar de Victoria Falls is eigenlijk een soort mini-vakantie in deze grote ‘vakantie’. De reis was prima te doen, 6 uurtjes (2x3). De stoelen, arico en de DVD’s deden het prima. Hoewel de eerste DVD een gekke katholieke film was genaamd ‘I am… Gabriel’, waren de rest van de films en soaps erg leuk. We komen uiteindelijk aan in een mooi hotel, direct als we naar buiten stappen zien we alleen maar verkopers en taxi-chauffeurs. Nu moeten we alleen nog onze taxi-chauffeur zien te vinden… Help. Gelukkig vind hij ons, wat niet al te moeilijk moet zijn. 4 Blonde, jonge meisjes in een bus vol lokale mensen. Een kind kan de was doen.
We kwamen rond 8 uur s’avonds aan en hadden erg honger. De taxi-chauffeur was zo vriendelijk om ons af te zetten bij Pizza-Inn en Chicken-Inn, terwijl wij ons avondeten bestelden wachtte hij netjes buiten. Eenmaal met het eten onder de arm konden we verder rijden naar ons verblijf; the Victoria Falls Backpackers Lodge. Het zag er heel erg gezellig en pittoresk uit. Heel erg Afrikaans ingericht en erg basic. Een ontzettend leuk plekje om de komende dagen te verblijven.
Ennnnnnnnn GRATIS WIFI! En een zwembad, heerlijk!
Ben helaas wel mijn bikini vergeten… En mijn handdoek en mijn anit-muggenspray en mijn pyamabroek… Super Iris, goed gedaan dat inpakken. Je had nog wel zoveel tijd.
Het is hier een stuk warmer dan in Chipangali, heerlijk! Ik kan eindelijk eens een keer niet als eskimo naar bed toe met 3 lagen kleding aan! :D Het huisje is wel slechter geïsoleerd en er zijn veel muggen, maar voor 3 daagjes is het prima vertoefen hier.

Ik ga de komende tijd zoveel mogelijk foto’s, filmpjes en blogposts uploaden ! Beware ! :D

Dag 14 - Aapje hechten en Andrew

Vandaag hangt er een depressieve sfeer over het kamp. Morgen gaan veel van mijn nieuwe, ontzettend goede vrienden weg. Cathy (bushmama), Alix (indigokid), Naida (salsalerares) en Marcy (no filter) vertrekken allemaal… Ik wil ze allemaal graag nog een keer terug zien. Cathy en Alix wonen in Cleveland, Marcy aan de oostkust van USA en Naida met Liz in Abudhabi. Daarbij woont Sara in NY, Teres, Malin, Magnus en Nils in Zweden en Shy in Israel. Dat zijn een paar mooie bestemmingen voor de toekomst!

In Chipangali was vandaag weer niet zoveel te doen. De dagelijkse taken van elke vrijwilliger waren wat chaotisch geregeld. S’ochtends had ik baby duties en s’middags mocht ik me ontfermen over de tortoises (land schilpadden). Met de tortoises hoefde ik pas laat in de middag te beginnen dus na lunch kon ik nog mooi even wat tijd doorbrengen met de mensen die vertrekken morgen. De dag voordat je vertrekt van Chipangali is een vrije dag, dan krijg je de tijd om in te pakken en om de laatste foto’s van de dieren te nemen.

Het is een erg warme en droge dag vandaag, ik ben nog steeds een beetje moe en lichtelijk uitgedroogd à niet optimaal dus.

Na de lunch kregen we ook te horen dat een van de doodskopaapjes gewond was aan zijn pootje. Het beestje had een van zijn achterpootjes opengehaald tot op zijn pezen. Omdat we het slimme aapje niet in een kooi konden lokken moest hij verdoofd worden. Het was net een klein baby’tje toen het aapje eenmaal op de tafel lag. Sterre mocht het dier hechten omdat zij een dierenarts diploma heeft. Ontzettend gaaf natuurlijk, iedereen was ontzettend blij voor haar. Ze vond het erg spannend en omdat iedereen er met zijn neus boven op stond, was ze helemaal aan het trillen. Ondanks dat deed ze het fantastisch. Alleen net voordat ze wilde beginnen met hechten werd het aapje alweer wakker. Het zag er zo zielig uit, het diertje probeerde zich (in slowmotion zo leek het wel) te verzetten en begon langzaam te spartelen.

In te meantime was er ook een nieuwe jongen gearriveerd. Andrew, Amerikaanse jongen uit Boston, houdt van rugby. Alix (valt op jongens) vond hem helemaal het einde en wilde hem bekeren. Hilarisch en even leek het hem ook nog te lukken…

Na de behandeling van de aap ging ik Marcy, Alix, Sara en Andrew helpen met schilderen van een paar paddestoelen en kikkers. Ontzettend gelachen en we hebben Andrew vooral een beetje zitten afschrikken. Het schilderen eindigde natuurlijk ook met een verfgevecht. Andrews ontgroening. Iedereen zat helemaal onder. Daarna moesten we met zijn allen op zoek naar thinners (terpetine) om alle verf van ons af te krijgen. Niet helemaal gelukt, ik zit nog steeds onder de verf en het gaat er ook niet meer af vrees ik…

Die avond gingen we met zijn allen BBQ-en (the braai). Ontzettend gezellig, vooral gezien het feit dat het de laatste avond voor sommigen was. De meesten begonnen al vroeg met drinken, en het was dan ook al snel heel gezellig.
Ik ga iedereen zo ontzettend missen!
Na de bbq gingen we met zijn allen weer rond het kampvuur zitten en speelden we hints met alleen de categorie films. Daarna gingen we de vrijwilligers hut in omdat het koud werd en hebben we nog tot laat in de avond truth or dare zitten spelen.
Mijn dares waren onder andere showdiving van de tweede verdieping van de hut af en een human pyramaid vormen (staand!). Ik heb me dus ontzettend vermaakt, en de nodige bijna doodervaringen gehad. Een avond om nooit meer te vergeten. Ik wil echt in contact blijven met deze mensen en ze proberen op te zoeken.

Bedtime: 2.00 (alweer…)

Dag 13 - Stroopwafels

Vandaag was een dag met niet bijzonder veel activiteiten overdag. De ochtend bestond uit muizen verzorgen, een hokjes voorzien van schoon hooi en ze voeden. Het werk begint nu routine te krijgen en ik merk ook dat ik minder hoef te wennen aan de opdrachten die ik krijg. Ik weet nu precies wat ik nu moet doen, ik ben minder afhankelijk van de leidinggevende, Georgia. Toch een goed gevoel.
Ik kan nu echt beginnen met genieten.

Tijdens tea time heb ik besloten dat ik mijn trip naar VicFalls wilde uitstellen. Ik wilde nog geen afscheid nemen van alle mensen die ik hier heb ontmoet. Voorgoed afscheid nemen van mijn nieuwe vrienden en vriendinnen komt nog iets te dichtbij. Dus ik ga de trip verplaatsen, twee dagen later ga ik nu naar VicFalls (zondag) en een dagje langer dan gepland (2 dagen ipv 1). Dus met afscheid nemen van iedereen kan ik nog even wachten, gelukkig. Want ik vind niets verschrikkelijker dan afscheid nemen van iemand.

Mijn middag bestond vooral uit vegen en niks doen. Het hele Diana Centre moest worden geveegd. Het Diana Centre is een deel van Chipangali wat gedoneerd is door Prinses Diana, hier leven alle ‘tamme’ dieren, zoals biggetjes, ganzen, cavia’s etc.
Ik merk dat ik er moet opletten op mijn gezondheid, want ik begin nu ook een beetje uitgedroogd te raken. De zon is hier erg fel, je merkt het aan je hoofd en huid. Super handig voor een mooi kleurtje, maar ook erg verraderlijk. En erg veel tijd en zin om water te drinken hebben we hier ook niet. Gelukkig zijn er veel bomen hier op Chipangali, dus werken in de volle zon komt niet zo vaak voor. Vooral niet nu de hyena kooien af zijn.
Maar uitdroging is dus snel gebeurd hier, Sara en Alix weten er alles van. Zij zijn de afgelopen dagen ontzettend beroerd geweest door uitdroging. Ik wil liever niet de volgende zijn! Goed drinken en zitten in de schaduw dus… Jippie

Later in de middag begint het verdoven van de 3^e en laatste hyena die we in de nieuwe kooien gaan stoppen. De 4^e hyena word binnenkort (YESS) vrijgelaten. Ik hoop dat ik erbij kan zijn! Wanneer ze deze hyena gaan vrijlaten, hangt nog af van de GPS halsbanden die nog geleverd moeten worden vanuit Canada. De banden zouden 4 weken geleden al binnen moeten zijn, maar ja het is en blijft Afrika. Als de banden eenmaal binnen zijn wil Kevin ze eerst testen op 1 van de grote honden, Ringo. Om te kijken of de banden wel goed functioneren. De hyena wordt dan vrijgelaten in de Motopos waar Chipangali meerdere hyena’s, luipaarden etc. heeft vrijgelaten. Ze komen maandelijks terug naar de Motopos om metingen te doen en te kijken hoe de dieren het in het wild doen.

Maar om even terug te komen op onze 3^e hyena, de oudste en meest sociaalste van de 3. Deze werd laat in de middag verdoofd. Precies wanneer ik wilde beginnen met het voorbereiden van de stroopwafels… Omdat ik al 2 andere hyena’s heb meegemaakt heb ik besloten dat ik deze wel kon missen. Ik ben samen met 2 andere meiden begonnen met het maken van de stroopwafels.
Later hebben we te horen gekregen dat alles heel soepel was verlopen, de hyena was rustig in slaap gevallen, gewogen, gevaccineerd en verplaatst naar haar nieuwe verblijf op Chipangali. Nu de hele verhuizing erop zit, moeten de hyena’s eerst nog fatsoenlijk settelen, daarna wil Zoë (een van de leidinggevende van de vrijwilligers van Chipangali) beginnen met het sociaal maken van de hyena’s. Om medische behandelingen makkelijker te laten verlopen willen ze de hyena’s laten wennen aan mensen, omdat het nu toch al niet meer lukt om ze uit te zetten in het wild.

Ik heb dus niet veel bijzonders gemist tijdens het darten van de hyena. Stroopwafels bakken is makkelijker gezegd dan gedaan. De smaak van de stroopwafels was prima, maar ze zagen er totaal niet uit als stroopwafels.
Dit kwam mede doordat we de stroopwafels moesten bakken zonder wafelijzer. We hebben het deeg maar proberen te bakken in een pan met een hete spatel. Alleen alles brandde super snel aan die pan. Het deeg lag er een paar seconden in en het was al zwart, zelfs op het laagste pitje. Daarbij plakte het deeg ook als een malle. Het resultaat: zoete pannekoekjes met stroopwafel smaak.
Het avondeten bestond uit zelfservice. Al het personeel was al naar huis gegaan, zij koken normaal voor ons. Maar dit keer was er blijkbaar een misverstand ontstaan waardoor we zelf onze hamburgers moesten bakken. Geen probleem, want de stroopwafels liepen toch uit en hamburgers bakken is een kleine moeite.
Iedereen vond de stroopwafels ontzettend lekker, alleen we hebben ontzettend veel deeg etc. over!

Na het avondeten: films kijken met Charlotte, Ryan, Cathy, Alix, Sterre en Tipsy de hond. De rest van de vrijwilligersgroep ging uit in Bulawayo met bodyguards. Helaas mochten alleen 18+ vrijwilligers mee… Ik bleef wakker totdat iedereen thuis was, ik was ontzettend benieuwd in wat voor toestand ze thuis zouden komen en hoe ze het hadden gehad.
We keken met zijn allen de film ‘How Do You Know’, GEEN aanrader. Een ontzettend slechte vrouwenfilm waar maar weinig bijzonders in gebeurd.
Na de film heb ik samen gewacht met Ryan en Charlotte totdat de groep thuis kwam. Ze waren allemaal ontzettend vrolijk en hadden het heel erg naar hun zin gehad. Ze werden eerst naar iemands huis gebracht om de ‘bodyguards’ op te halen, daarna door naar een sportbar en daarna door naar de uiteindelijke bestemming The Tin Cup. De hele avond hebben ze met zijn allen niks hoeven te betalen, elke druppel die ze hadden gedronken was gratis.
Sterre was al eerder thuisgekomen en lag al in bed. Ze was eerder mee terug gegaan met Nicky omdat ze zich niet op haar gemak voelde in het huis waar ze als eerste was.

Dag 12 – Hyena’s en shoppen

Het hele kamp is veranderd in een groot massage centrum, iedereen masseert iedereen. Ontzettend gezellig en heeeel relaxed.

Vanochtend beginnen we de dag met het verdoven van Miska. De hyena die dicht bij de nursery zit, waar wij al het eten klaarmaken voor de baby’s. Dus haar zien we dagelijks, weer met zijn allen waren wij op een afstandje aan het kijken hoe Kevin Miska verdoofde. Het duurde lang voordat Miska eindelijk weg werd gejaagd uit haar veilige hoekje. Georgia heeft haar een beetje moeten opjagen voordat Kevin de mogelijkheid kreeg om te richten op Miska. Miska was veel rustiger dan de eerste hyena dus het leek een rustige verhuizing te worden.
Het tegendeel bleek waar, toen Miska eenmaal uit haar hok was gehaald en ze haar net de tafel hadden gelegd, werd ze wakker. Ze sprong van de tafel en viel op de grond en bewoog niet meer. Iedereen schrok enorm en de helft van alle vrijwilligers renden de nursery uit en sloten zichzelf buiten. Ik rende weg maar kwam terug toen ik zag dat de hyena daar stil op de grond lag en de rest ook gewoon bleef staan. Een enorme schok, ik dacht serieus even dat ze weer ontwaakte. Door alle spanning ontstond er een zenuwachtig soort gelach, uiteindelijk moest iedereen hard lachen toen men eenmaal doorhad dat het goed was. Boven het hek zagen we tien koppies nieuwsgierig kijken over de rand. En wij stonden heel relaxed te kijken naar de hyena op de grond. Een apart maar komische situatie. Kevin maakte een tweede verdoving klaar en injecteerde haar snel in haar bil. De hyena begon voor en moment te stuiptrekken en we moesten weer wachten totdat de verdoving weer compleet was ingewerkt. Dus 10 min later deden we een tweede poging om Miska op de tafel te krijgen om metingen te doen en haar te injecteren. Dit ging prima. Weer mochten verschillende vrijwilligers helpen met temperatuur meten en injecteren. Ik wacht nog steeds op mijn kans om een hyena te injecteren, maar nu heb ik tenminste wel goede foto’s kunnen maken want gisteren was mijn geheugenkaart vol… Shit…
Het verhuizen van Miska van de nursery naar de kooien is een aardige wandeling. Verliep zonder problemen maar we mochten er niet bij zijn toen ze in de kooi werd gelegd want daardoor zou de andere hyena op hol slaan. De komende tijd mogen er ook geen mensen bij hun komen omdat ze ontzettend moeten wennen aan hun nieuwe omgeving.

Na lunchtijd zijn we met een stel meiden de stad in geweest met Nicky om te pinnen en om wat dingen te halen in de supermarkt. Ik ga morgen samen met een stel andere meiden stroopwafels maken voor Kevin, Nicky en de andere vrijwilligers. Het leek me een leuk en gezellig idee om iets terug te doen aangezien Nicky en haar hulpen elke avond en middag in de keuken staan voor ons. Dus daarvoor moesten we dus wat boodschappen doen. Ik heb nog nooit eerder stroopwafels gemaakt, maar met een recept van internet zou het toch moeten lukken denk ik…

Tussen het pinnen en de supermarkt door had Nicky nog een verassing voor ons. We gingen nog even stoppen bij een lokale kippenboerderij om wat gedoneerde dode kippen op te halen. Ja, jullie lezen het goed. We gingen gedoneerde DODE kippen ophalen. En het waren er niet zo weinig ook. Loodzware zakken volgestouwd met dode kippen, en dat moesten wij even met 5 dames de pick-up truck inslepen. Ohja, en met een waakhond die denkt dat wij nieuwe speeltjes zijn…

Daarna door naar de supermarkt, de boodschappen inpakken op de achterbak vol met zakken dode kippen. Heerlijk de geur van dode kippen die een uur in de auto hebben gelegen die pal in de zon stond rond 2 uur smiddags. Mmmmm… De voorbijgangers vonden het ook een prettig geurtje. Gelukkig is de achterbak van de pick-up truck gescheiden van de rest van de truck. Wij hadden nergens last van dus!

Eenmaal terug op Chipangali leek er weinig aan de hand te zijn. Ik kon niemand vinden. Maar na een tijdje vond ik Alix en Kathy in het huis van Georgia. Alix had een gevaarlijk hoge bloeddruk gehad die middag en was compleet uitgedroogd. Hij is niet de eerste die hij last van heeft. Sara loopt ook al een paar dagen te klooien met haar gezondheid. Ze heeft een zonnesteek opgelopen met uitdroging en koorts tot gevolg. Oppassen dus de komende tijd als we in de zon werken. Alix zag er ontzettend slecht uit, de vrolijke enorme knuffelbeer waar hij normaal op lijkt had nu meer iets weg van een ielig wit ventje. Gelukkig gaat het nu stukken beter met hem, maar het was wel even schrikken.

Die avond was zoals gewoonlijk weer het kampvuur, alleen ben ik nogal moe vanavond. Vroeg het bed in dus! Even de slaap, die ik gisteren heb gemist, inhalen.

Dag 11 - Iris comes to the rescue

Vandaag is de dag dat de hyena’s waarschijnlijk in hun kooien gaan. Maar in de ochtend moesten we nog wel de laatste puntjes op de i zetten. Alle deuren moesten goed dicht zitten, het laatste zand moest nog worden verplaatst. Dus het was nog even doorploeteren tot het moment supreme.

Terwijl we uiteindelijk aan het opruimen waren en ik met kruiwagens de bult op en af liep naar de dump. Toen ik terug liep voor mijn laatste ronde trof ik het nieuwe jochie uit Israel (13) met zijn arm tot over zijn elleboog in de kooi van Nkulu. En Nkulu zag zijn arm aan voor een speeltje, dus al kauwend trok de leeuw de arm van de jongen verder in de kooi.
Ik schrok me kapot en snelde naar hem toe. Maar wat doe je tegen een leeuw die de arm van een jochie in zijn bek heeft. Nouja, oplossing 1: zijn bek verder open trekken zodat Stas (de jongen) zijn arm eruit kon trekken. Dit werkte deels, in plaats van dat de leeuw op de elleboog van Stas aan het kauwen was, kauwde hij nu op de pols van Stas. Oplossing 2: schrik de leeuw af, zodat hij de arm loslaat. Dus ik begon te schreeuwen en te springen tegen het hek als een mongool. En verrek de leeuw liet los en begon hide and seek met mij te spelen. Nkulu is de meest vriendelijke leeuw die men ooit zal ontmoeten, Stas had een grootte fout gemaakt. Terwijl de moeder van Stas aan kwam rennen en zich over haar zoon ontfermde, ontfermde ik me over de geschrokken Nkulu. Hij wist immers totaal niet wat er aan de hand was. Want ja wat is er nou mis met spelen.
Stas ging direct weg met zijn moeder, en ik was nog steeds in shock. Ik trilde over mijn hele lichaam want ik was ontzettend geschrokken. Dat ging nog ongeveer een halfuur zo door. Nils vroeg nog of ik even wilde zitten, maar ik ging stug door met werken. Nadat Stas terug kwam na de kooien keek die kerel me niet meer aan en ik heb nooit een bedankje gekregen. Niet dat, dat perse nodig was geweest, maar het was misschien wel op zijn plek geweest. Toch?
Sommige mensen willen gewoon niet gered worden uit de bek van een leeuw denk ik dan…
Stas kwam er vanaf met veel krassen op zijn arm en verschillende tandafdrukken. Boontje komt op zijn loontje.

Na lunchtijd begonnen we met het verdoven van de eerste hyena. Een onrustig vrouwtje dat de marathon begint te lopen als er ook maar iemand bij haar in de buurt komt. Kevin en Ryan gingen er met een GoPro en een verdovingsgeweer heen. Alle vrijwilligers stonden op een afstand toe te kijken. De hyena bleef maar rennen en rennen en het duurde ontzettend lang voordat Kevin eindelijk een veilige mogelijkheid vond om haar te verdoven. De hyena was geraakt, voltreffer. Het duurt een kwartier voordat deze verdoving compleet is ingewerkt. Met een paar vrijwilligers haalden we de hyena uit haar kooi en legden we haar op een tafel om de bloeddruk, zuurstofgehalte en temperatuur in de gaten te houden. Verder werd ze nog ingeënt tegen hondsdolheid en kreeg ze een chip ingeënt. Doordat het laat in de middag was, was het nog steeds erg warm. Wij moesten regelmatig het dier besproeien met water en tussen haar poten lagen koelelementen. We mochten ook haar temperatuur opmeten en haar injecteren. Ik heb alleen de temperatuur opgemeten. Maar om alleen toe te mogen kijken was al fantastisch gaaf. Ik hoop dat ik bij de volgende hyena’s nog de kans krijg om haar te injecteren. Maar met de ervaring alleen al ben ik dolblij.

Die avond houden we ons afzijdig van het traditionele kampvuur. We gaan met de groep wat drinken in de kamer van Marcy, die nog altijd geen kamergenoot heeft. Daarna eindigen we in de tearoom terwijl we een paar potjes truth-or-dare spelen. Een van de dare’s was dat Magnus over de hete kolen van het kampvuur moest lopen. Je zou toch denken dat een 32 jaar oude man wel beter weet… Nee hoor, onze Magnus deinst nergens voor terug en liep vrolijk over de kolen heen. Daarna was hij iets minder vrolijk... Deed toch iets meer pijn dan verwacht. Wie zijn voeten brandt, moet op de blaren lopen.

Dag 10 – Matopos tour !

Vandaag gaan we met een groep vrijwilligers op safari in Matopos national park. De dag begint al vroeg want we moeten na het ontbijt (wat begint om 7.30) direct verzamelen om 7.45 bij het huis van Nicky. Oftewel iedereen was laat vanwege tijdgebrek. Nicky bracht ons uiteindelijk naar Ian’s huis, de guide voor vandaag. Even een korte beschrijving van Ian: een lange, dunne, ontzettend bruine kerel. Middle-aged. Met een te kort kaki broekje, en net iets te ver open kaki blouse zodat je net zijn weelderige borsthaar kan zien. Ik heb nog nooit iemand zoveel zien roken op 1 dag. Maar je kan zien dat hij echt houd van zijn werk en geeft om de dieren in de Matopos. Hij kent het gebied als geen ander omdat hij er al van kinds af aan komt. Hij heeft de neushoornen zien opgroeien en zij hem. Het raakt hem dus ontzettend dat de toenemende roof van neushoorn hoorn nu ook schade doet aan de Matopos. Het is niet te bevatten hoe erg dit probleem is zegt hij, maar volgens hem is de enige oplossing om de neushoorn te redden om de handel in hoorn te legaliseren. Als voorbeeld gaf hij krokodillenleer, zonder het legaliseren van deze handel was de krokodil nu een uitgestorven dier. En de neushoornen komen nu ook dichtbij. Als men zo doorgaat zijn er over 10 jaar geen neushoornen meer, niet in gevangenschap en al helemaal niet in het wild.
Ik heb deze prachtige beesten van dichtbij gezien (4/3 meter afstand…!) en ze zijn ontzettend vriendelijk en nieuwsgierig (vooral de jongen). Ian is een van de weinige gidsen in de Matopos die ze van zo dichtbij kan benaderen omdat hij er al zo lang komt en ze heeft zien opgroeien. Hij vertelde verhalen over zijn jeugd dat hij de neushoornen vaak aan het schrikken maakte of ze uitlokte. Ook speelde hij graag met de gnoe’s. Die we ook hebben kunnen zien in de Matopos.
Verder hebben we sabels (engelse naam, soort antilope wat met uitsterven word bedreigt), impala’s, Afrikaanse wildzwijnen, super zeldzame vogel (naam vergeten, ontzettend grote spanweidte), luipaardsporen, krokodillen, doodshoofd aapjes, bavianen, dashes (engelse naam, soort grote cavia), hagedisjes etc.
Maar naast dieren hebben we ook veel van planten geleerd dankzij Ian. Hij wist opvallend veel af van ‘drugs’ planten. Bijvoorbeeld bladeren waar je thee van kan maken en in combinatie met vodka (wat de cellulose van de bladeren oplost en het effect van de cellulose opheft) ervoor zorgt dat al je zintuigen worden versterkt. Ian gebruikt het zelf wanneer hij op een specifiek dier moet jagen of hem moet achtervolgen. Verder waren er nog bepaalde zaden, als je er 3 tot 4 neemt ga je hallucineren, maar neem je teveel dan sterf je. Daarnaast was er nog een soort plant wat men ‘bushmen soap’ noemt. Als je deze plant vermengt met water en het tussen je handen wrijft als een soort zeep, krijg je een slijmerige substantie wat kan werken als zeep, moisturizer, shampoo, zonnebrandcreme en conditioner. Geweldig spul en het werkt echt!
Verder zijn we nog veel ruikende planten tegengekomen, vooral veel natuurlijke insect-afwerende planten die sterker zijn dat het kunstmatige DEET. Geweldig om te zien dat je eigenlijk alles wat je nodig hebt in de natuur kan vinden.

De tour deden we deels wandelend, maar voornamelijk in een grote Landrover safari jeep. Ik op de achterbank natuurlijk, genieten van de ontzettend sterke veren boven de achterwielen. Een beter achtbaan ervaring heb ik tot nu toe niet gehad. De typische afrikaanse wegen zorgden voor heel wat leuke taferelen.

Het landschap van de Matopos was fenomenaal. Het is bergachtig, maar er zijn niet echt bergen zoals wij die kennen. Het zijn meer hoopjes op elkaar gestapelde stenen, waar heel wat enge en riskant op elkaar balancerende keien tussen zaten. Daar wil je niet zijn als er een aardbeving is, levensgevaarlijk.
De hele dag hebben we rondgereden in de jeep. Eerst neushoorn spotten vanaf een bergtop, daarna neushoornen benaderen. Toen rondrijden in de jeep naar de lunchplek met af en toe een stop om het uitzicht, een plant of een dier te bewonderen. Na de heerlijke lunch zijn we doorgetrokken naar een bijzondere grot. (Met weer dezelfde stops wanneer iets opmerkelijks voorbij kwam). Het was niet je alledaagse grot, maar meer een soort halve holte in een kei met allemaal grottekeningen van de bushmen. Een oud inheems volk wat hier vroeger leefde. Het is onlangs bewezen dat de bushmen onze voorouders zijn. Hun genoom is de basislijn voor ons genoom. Maar er zijn nog maar heel weinig echte bushmen over, omdat wij ze niet begrijpen en ze telkens verkassen waardoor ze sterven door ziekte, honger en zelfs stroperij. Vroeger werd men betaald om dit volk uit te moorden. Ironisch eigenlijk, dat we onze voorouders zo behandelen… Het is fantastisch om te zien dat dit volk zo is aangepast op hun manier van leven en hun geloof. Ik ga niet alles vertellen wat ik heb gehoord, maar als je interesse hebt. Zoek de bushmen op, op internet, het is een rijk volk.

De grottekeningen waren nog ontzettend duidelijk, en je kon precies zien welke dieren af waren gebeeld. In deze grot is de duidelijkste tekening van een giraffe te zien, ter wereld. Het is ontzettend goed bewaard gebleven doordat de bushmen verf gebruikten dat gemaakt is van gal en urine. Hier zitten zuren in die de steen aantasten, de verf gaat dus echt in het steen zitten. De tekeningen laten zien wat de bushmen zoal in dit gebied vonden. Wanneer een bushmen jaagde, doodde hij alleen een dier dat zijn hele familie in 1 maaltijd op zou kunnen. Daarna zou hij tijdelijk niet meer doden totdat zijn familie weer honger had. Tussen die tijd aten de bushmen alleen noten en besjes etc. Tijdens zo’n maaltijd kon een bushmen zo’n 20 kilo aan vlees op eten. Al dat voedsel verzamelde zich in kont van de bushmen in de vorm van vet. Een goed gevoede bushmen heeft dus een enorm derrière.

Na de grot gingen we door naar het stadje, waar we even stopten bij een bar om Ian’s ‘favoriete bushmen’ drankje te halen. Liquid chicken. De naam is net zo slecht als de drank. Verschrikkelijk. Ik heb een paar foto’s voor, terwijl en nadat ik het drankje proefde. Maar gadverdamme wat vies, geen wonder dat niemand er ooit over heeft gehoord. Het is bier met kip smaak… Geen aanrader.

Na de bar zijn we naar het huis van een chief (semi-bushmen) gereden. Hij verzorgt zijn 5 kinderen met 13 kleinkinderen in zijn eentje. De chief heeft de eerste neushoornen in de Matopos gebracht en hij heeft de populatie zien groeien en daarna weer zien dalen door de stropers. Hij heeft Queen Elizabeth ontmoet. En toen ik eenmaal vertelde dat ik uit Nederland kwam, vertelde hij dat er ooit een Nederlands man bij hem langs was gekomen tijdens een periode van droogte. En hij vertelde dat hij het kon laten regenen door een soort water wat hij bij zich had, Nederlands water. De man besprenkelde de grond rond zijn land met het Nederlandse water en die nacht regende het keihard. Typisch dat Nederlanders altijd iets te maken hebben met water.

Na het praten met de chief, begonnen de kleinkinderen van de chief te dansen en zingen voor ons. Het was zo schattig om al die kleine, enthousiaste kindjes te zien dansen speciaal voor ons. Op een gegeven moment werden we ook uitgenodigd om mee te dansen, zo’n aanbod kan je natuurlijk niet afslaan. Daarna hadden ze ook een soort marktje met souvenirs voor ons opgezet. Ik kon die smekende gezichtjes ook nu niet weerstaan…

Onderweg naar huis was het iets minder plezierig, het was al donker en het begon erg af te koelen. Daarbij reden we in een open safari truck, die 100 km/h reed. Keiharde wind in je gezicht, constant voor 1,5 uur lang, in de kou. Wat was het gezellig. Niemand zei iets, iedereen was druk bezig zich warm te houden. Iedereen had zijn slaapzak meegenomen en ontzettend veel kleding aan. Sommigen hadden dikke fleecevesten, jassen, mutsen, sjaals en handschoenen bij zich. Ik had een ontzettend gescheurde broek aan met een hemd, T-shirt, lange mouwen shirt, een vest en ik deelde mijn slaapzak met Emma. Niet veel, niet warm maar de laagjes deden wel hun werk.

Eindelijk thuis aangekomen hebben we nog een beetje gegeten, want we hadden nog geen avondeten gehad. En daarna zijn we direct ons ‘warme’ bedje ingedoken. Onze ijskoude hut was altijd nog beter dan die open safari truck.

Dag 9 – Gordeldier release in Matopos

Maandag is onze dag vrij voor de vrijwilligers. Dus niet werken aan de hyena cage. Maar wel de baby duties, want die dieren moet ook eten hebben.
Maar maandag is ook de dag waarop alle vrijwilligers de stad in kunnen gaan. Alleen vandaag ging het allemaal net iets rommeliger dan normaal. Er zijn drie aparte groepen de stad in geweest. Ik zat in de eerste groep. We gingen weg rond half 9 naar het centrum terwijl Zoë (een van de permanente dieren verzorgsters, zij leidt onder andere de bouw van de hyena kooien) naar haar doktersafspraak voor haar ontzettend ontstoken vinger. Terwijl zij naar de dokter ging heb ik met de twee nieuwe Nederlandse het centrumpje verkent.

Daarna terug naar het kamp en lekker zonnen en werken aan mijn reis journal. Ik heb al een ontzettend kleurtje gekregen, zelfs Nicky zegt dat ik niet zo snel bruin moet worden. Wacht maar over twee weken herkennen jullie me niet meer terug.

Na het relax middagje moesten we ons klaarmaken voor het uitzetten van het gordeldier in de Matopos. Een nationaal park dichtbij Bulawayo. Hier krijg je de zeldzame kans om neushoornen van dichtbij te zien. Ik ga morgen op trip naar de Matopos om daar de hele dag rond te rijden en te wandelen. Het uizetten van het gordeldier was ontzettend gaaf. De matopos is een prachtig gebied, met hele aparte bergen. Het zijn bergen van op elkaar balancerende stenen die er gevaarlijk uit kunnen zien soms. De trip erheen was fantastisch, ik zat in het raam van de truck die Nicky bestuurde. En daardoor bezorgde ik haar verschillende hartaanvallen, maar het uitzicht was zoveel beter… Worth it.

Toen we eenmaal op een geschikte plek kwamen om het gordeldier uit te zetten en de zonsondergang te kijken was ik echt in de zevende hemel. Alles zag er echt ontzettend mooi uit. Ik heb niet echt veel dieren gezien, het meeste waren vogels. Toen het gordeldier eindelijk vrijgelaten werd duurde het even voordat hij doorhad dat hij vrij was om te gaan. Dus de hele paparazzi crew zat daar maar te wachten met hun camera’s totdat het beestje zich eindelijk onrolde en verdween in de bush. Ik dacht dat ik het hele gebeuren had gefilmd maar mijn GoPro had net besloten dat hij er geen zin in had. Toen het dier eenmaal zijn vrijheid tegemoet ging konden wij genieten van de al gemiste zonsondergang. Het was inmiddels al zo laat dat er weinig meer van de zon over was. Dus snel even wat drinken en wat snacks en dan doorrijden naar Chipangali. Wat een ritje was van ongeveer 1,5 uur, niet zo lang en met mooi uitzicht. Maar minder plezierig als je ontzettend nodig naar de wc moest. My story. Dus toen ik uiteindelijk vroeg aan Nicky van goh hoelang duurt het nog zij ze oh ik moet eerst nog tanken. Ik: “is er een toilet bij het tankstation?”. Nicky: “Nee maar je kan naast de weg wel even plassen nadat ik heb getankt. Ik blij. Voor niks. It never happened. Nicky was het vergeten dus toen we eindelijk aankwamen bij Chipangali moest ik echt rennen voor mijn leven naar de wc. Die bezet was. Ofcourse, why not. Dus ik springen voor de wc, moest er hilarisch uit hebben gezien. En toen eindelijk… yessss

Toen we eindelijk thuis waren was het al 8 uur, diner was dus normaal gesproken allang voorbij. Maar omdat iedereen laat was konden we nog gezellig met zn allen rond de tafel zitten eten. Gezellige avond, helaas wel zonder bonfire. Ryan moest leren voor zn tentamens, shit…

Wel mooi de gelegenheid om te werken aan mijn blog!